 Թվում է, թե մի ամբողջ կյանք է` չեմ տեսել քեզ: Ես չեմ կարող նկարագրել, թե որքան եմ կարոտել քեզ. բառերս մահանում են կարոտի ծանրությունից: Խնդրում եմ` շուտ վերադարձիր, այլապես ես կխելագարվեմ: Ես զգում եմ, թե ինչպես եմ մահանում առանց քեզ, ինչպես եմ մոլորվում ու պտտվում, պտտվում սխալներիս հորձանուտում: Ես խենթի պես կարոտում եմ քեզ ու մատներս եմ կրծում. միևնույն է` դրանք մոռացել են քեզ, դրանք պետք չեն ինձ: Այլևս չեմ պատկերացնում, թե ինչպես է քեզ կողքիս ունենալը: Թվում է, թե երբեք էլ կողքիս չես եղել: Այո, ես թուլամորթ եմ և անողնաշարապես կարոտում եմ քեզ ու խենթանում այն մտքից, որ մոտ է հանդիպման ժամը: Ես կորցրել եմ ինձ: Իսկապես կորցրել եմ: Ու ցանկանում եմ գտնել ինձ միայն քո կողքին: Փակեմ աչքերս, հաշվեմ` մեկ, երկու, երեք, չորս, բացեմ աչքերս ու հայտնվեմ քո գրկում: Միայն քո գրկում եմ ես լիարժեք, ես երջանկություն եմ ուզում, հասկանու՞մ ես, բայց միայն քո կողքին եմ երջանիկ: Իսկ դու հեռու ես: Ատում եմ այն կիլոմետրերը, այն ժամերն ու րոպեները, որ բաժանեցին մեզ իրարից: Երկու տարի: Գրողի տարած երկու տարի: Ես ատում եմ քո բացակայությունը, ես ատում եմ այն, որ ստիպված էի երկու տարի առանց քեզ մեծանալ. ես չմեծացա, ես քարշ տվեցի երկու տարվա գոյությունս. ինչ-որ պահի ես պարզապես կործանվեցի, ինքնակամ, պատրաստակամ, զզվելիորեն հաստատակամ: Եթե դու կողքիս լինեիր, ես ավելի լավը կլինեի, ես լավը կլինեի: Իսկ հիմա... Ես պարզապես սփոփում եմ ինձ այն մտքով, որ սիրում ես ինձ և թույլ ես տալիս սիրել քեզ: Դա ինձ համար մեծ պարգև է. երևի թե պետք է ծնկաչոք շնորհակալություն հայտնել Աստծուն նման շնորհի համար. ես սիրում եմ, թող խենթորեն, անհասկանալիորեն, դավադրաբար ու նենգաբար, բայց սիրում եմ: Սիրում եմ հենց քեզ, ՀԵՆՑ ՔԵԶ: Ներիր, բայց ես չհաղթահարեցի տասնյոթ հազար ժամվա փորձությունը, կատարելապես չանցա այն, ես իմ սև բծերով ներկեցի այն ու հուսահատեցրի քեզ: Ներիր, բայց ես քեզ այնքան շատ եմ սիրում, այնքան-այնքան շատ, որ զարհուրում եմ ինքս ինձնից: Ներիր, բայց ես այսպես եմ սիրում, երբ կողքիս չես: Ներիր, բայց ես հենց քեզ եմ սիրում:
|
